In het Engels hebben scheldwoorden en vloekwoorden zoals stront een Germaanse wortel, net als neuken, hoewel damn en piss uit het Oudfrans en uiteindelijk het Latijn komen. De meer technische en beleefde alternatieven zijn vaak van Latijnse oorsprong, zoals poepen of uitscheiden (voor stront) en hoererij of copuleren (voor neuken).
Wie heeft scheldwoorden uitgevonden?
We weten niet hoe de vroegste sprekers van het Engels vloekten, want het was niet opgeschreven. Vóór de 15e eeuw – toen vloeken voor het eerst op schrift verscheen – werd het meeste geschreven door monniken, en ze waren te goed en hun werk te belangrijk om scheldwoorden op te schrijven.
Wanneer begonnen scheldwoorden?
Het eerste bekende bewijs van de term is te vinden in een Engels en Latijn gedicht van vóór 1500 dat de karmelietessen van Cambridge, Engeland hekelde.
Waarom bestaan scheldwoorden?
De reden dat scheldwoorden zoveel aandacht trekken, is dat ze taboes bevatten, die aspecten van onze samenleving die ons ongemakkelijk maken. Deze omvatten de gebruikelijke verdachten - geslachtsdelen, lichaamsfuncties, seks, woede, oneerlijkheid, dronkenschap, waanzin, ziekte, dood, gevaarlijke dieren, angst, religie enzovoort.
Wat was het eerste scheldwoord?
Fart, zo blijkt, is een van de oudste onbeschofte woorden die we in de taal hebben: het eerste record verschijnt in ongeveer 1250, wat betekent dat als je 800 jaar terug in de tijd reizen om er maar één te laten scheuren, iedereen zou het op zijn minst eens kunnen zijn over hoe dat zou moeten heten.