Een blaarmiddel, of blaartrekkend middel, is een chemische verbinding die ernstige pijn en irritatie van de huid, ogen en slijmvliezen veroorzaakt. Ze zijn genoemd naar hun vermogen om ernstige chemische brandwonden te veroorzaken, wat resulteert in pijnlijke waterblaren op de lichamen van de getroffenen.
Wat betekent het dat een medicijn een blaartrekkend middel is?
Blaasjes: Drugs die kunnen leiden tot weefselnecrose of de vorming van blaren wanneer ze per ongeluk worden toegediend in weefsel rond een ader[14]. Ze omvatten actinomycine D, dactinomycine, daunorubicine, doxorubicine, epirubicine, idarubicine, mitomycine C, vinblastine, vindesine, vincristine en vinorelbine.
Waarvoor worden blaartrekkende middelen gebruikt?
Blaasjes, ook wel "blaarmiddelen" genoemd, waren de meest gebruikte
agentia voor chemische oorlogsvoering tijdens de Eerste Wereldoorlog . De meest waarschijnlijke blootstellingsroutes zijn inademing, huidcontact en oogcontact.
Hoe weet je of een medicijn een blaartrekkend middel is?
Vesicant: Medicatie die ernstige en/of onomkeerbare weefselbeschadiging en necrose kan veroorzaken. Irriterend: medicatie die lokale ontstekingsreacties op de infusieplaats kan veroorzaken, waaronder: branderig gevoel, zwelling, pijn, ontsteking, beklemd gevoel of flebitis.
Waarom worden Vesicants eerst gegeven?
Als er meer geneesmiddelen moeten worden toegediend, moeten eerst blaartrekkende middelen worden toegediend omdat de aderen niet door andere middelen geïrriteerd zijn en omdat doorspoelen na het blaartrekken de veneuze integriteit behoudt (BIII).
