Predicator betekent "(In systemische grammatica) een werkwoordsuitdrukking die wordt beschouwd als een bestanddeel van de clausulestructuur, samen met subject, object en adjunct." Predikaat betekent "Het deel van een zin of clausule dat een werkwoord bevat en iets over het onderwerp zegt (bijvoorbeeld ging naar huis in John ging naar huis). "
Wat betekent het woord Predicator?
predicator. / (ˈprɛdɪˌkeɪtə) / zelfstandig naamwoord. (in systemische grammatica) het deel van een zin of clausule dat de verbale groep bevat; een van de vier of vijf hoofdcomponenten waarin clausules kunnen worden onderverdeeld, de andere zijn subject, object, adjunct en (in sommige versies van de grammatica) complement.
Wat is de predicator van een zin?
In bijzinnen en zinnen is de voorspeller het hoofd van een werkwoorduitdrukking. Het predicator wordt soms het hoofdwerkwoord genoemd. Sommige taalkundigen gebruiken de term predicator om naar de hele werkwoordgroep in een clausule te verwijzen.
Hoe herken je een predicator?
Een predikaat is het deel van een zin, of een clausule, dat vertelt wat het onderwerp doet of wat het onderwerp is Laten we dezelfde zin van eerder nemen: De kat slaapt in de zon.” De clausule slapen in de zon is het predikaat; het dicteert wat de kat doet. Schattig!
Is predikaat en complement hetzelfde?
Het predikaat bijvoeglijk naamwoord (afgekort PA) completeert het werkwoord en beschrijft het onderwerp. Het predikaatcomplement wordt ook wel het onderwerpcomplement genoemd omdat het het onderwerp herformuleert of beschrijft. Het predikaat nominatief is een zelfstandig naamwoord of voornaamwoord dat de betekenis van een koppelwerkwoord completeert.
Semantic Roles Part 2 Predicate & Predicator
