Logo nl.boatexistence.com

Wie heeft het responsiviteitsmodel voor risicobehoefte ontwikkeld?

Inhoudsopgave:

Wie heeft het responsiviteitsmodel voor risicobehoefte ontwikkeld?
Wie heeft het responsiviteitsmodel voor risicobehoefte ontwikkeld?

Video: Wie heeft het responsiviteitsmodel voor risicobehoefte ontwikkeld?

Video: Wie heeft het responsiviteitsmodel voor risicobehoefte ontwikkeld?
Video: Understanding the Expanded Risk-Need-Responsivity Model, Supervision, Programming, and Dosage 2024, Mei
Anonim

Het is voornamelijk ontwikkeld door Canadese onderzoekers James Bonta, Donald A. Andrews en Paul Gendreau. Het wordt beschouwd als het beste model dat er bestaat voor het bepalen van de behandeling van daders, en enkele van de beste instrumenten voor risicobeoordeling die worden gebruikt voor daders zijn erop gebaseerd.

Wanneer is het responsiviteitsmodel voor risicobehoefte ontwikkeld?

Ontwikkeld in de jaren tachtig en voor het eerst geformaliseerd in 1990, wordt het risico-behoefte-responsiviteitsmodel met toenemend succes gebruikt om criminelen in Canada en de rest van de wereld te beoordelen en te rehabiliteren.

Wie heeft het RNR-model bedacht?

Ten eerste, in hun uiteenzetting van het RNR-model, stelden Ogloff en Davis (2004) voor dat het perspectief van de psychologie van crimineel gedrag (PCC) geschetst door Andrews en Bonta (2003) in een aantal publicaties “geeft aanwijzingen voor de beoordeling van daders en hun classificatie voor behandeling” (p.232).

Wanneer is het RNR-model gemaakt?

RNR kwam uit een decennium van empirische literatuur over effectieve correctionele behandeling (bijv. Andrews, Zinger et al., 1990), wat op zijn beurt een reactie was op en weerlegging van het populaire idee dat "niets werkt" bij correcties (Martinson, 1974). Dit waren wanhopige tijden voor rehabilitatie van daders.

Wat is het doel van het RNR-model?

Het RNR-model schetst de basisprincipes van risico, behoefte en responsiviteit om effectieve interventies voor daderpopulaties te genereren met als uiteindelijk doel het verbeteren van de behandeling van daders en het terugdringen van recidive (Andrews & Bonta, 2010).

Aanbevolen: