Neo-confucianisme is de Engelse verwijzing naar de heropleving van het confucianistische religieuze, sociale en ethische denken dat uiteindelijk de Chinese officiële cultuur domineerde van de 13e tot de 19e eeuw.
Waaruit bestaat neo-confucianisme?
Neo-confucianisme was zowel een heropleving van het klassieke confucianisme, bijgewerkt om in lijn te brengen met de sociale waarden van de Song-dynastie als een reactie op de uitdagingen van de boeddhistische en taoïstische filosofie en religie die ontstond tijdens de Zhou en Han dynastieën.
Wat gelooft het neoconfucianisme?
De centrale overtuiging van het neoconfucianisme, zoals het klassieke confucianisme, is het idee om jezelf te leren een beter mens te worden. Neo-confucianisten namen echter het boeddhistische ideaal om spirituele transcendentie te bereiken en brachten de twee ideeën samen in een nieuw systeem.
Was Japan een neo-confucianist?
Neo-confucianisme, in Japan, de officiële leidende filosofie van de Tokugawa-periode (1603–1867) … In de neo-confucianistische visie werd harmonie in stand gehouden door een wederkerige relatie van gerechtigheid tussen een meerdere, die werd aangespoord om welwillend te zijn, en een ondergeschikte, die werd aangespoord om te gehoorzamen en fatsoen te betrachten.
Hoe verschilt het confucianisme van het neoconfucianisme?
Neo-confucianisme verschilde van het confucianisme op een manier dat Neo-confucianisme de nadruk legde op spirituele zaken waarin boeddhistische en taoïstische concepten waren opgenomen. Neo-confucianisme werd beschouwd als het officiële beleid van de Song-dynastie.
