Proteaseremmers zijn een klasse antivirale geneesmiddelen die veel worden gebruikt voor de behandeling van hiv/aids en hepatitis C. Proteaseremmers voorkomen virale replicatie door zich selectief te binden aan virale proteasen en de proteolytische splitsing van eiwitprecursoren te blokkeren die nodig zijn voor de productie van besmettelijke virale deeltjes.
Wat is een voorbeeld van een proteaseremmer?
Voorbeelden van proteaseremmers zijn ritonavir, saquinavir en indinavir. Single-agent therapie met een proteaseremmer kan resulteren in de selectie van resistente HIV.
Wat doet een proteaseremmer?
Proteaseremmers, die een van de belangrijkste geneesmiddelen zijn die worden gebruikt om hiv te behandelen, werken door zich te binden aan proteolytische enzymen (proteasen). Dat hun vermogen om te functioneren blokkeert Proteaseremmers genezen hiv niet. Maar door proteasen te blokkeren, kunnen ze voorkomen dat hiv zichzelf reproduceert.
Welk medicijn is een proteaseremmer?
Er zijn tien hiv-proteaseremmers goedgekeurd door de FDA; die remmers zijn onder meer: saquinavir, indinavir, ritonavir, nelfinavir, amprenavir, fosamprenavir, lopinavir, atazanavir, tipranavir en darunavir (Figuur 2). Helaas gaan de meeste remmers gepaard met bijwerkingen bij langdurige behandeling.
Waarom zijn proteaseremmers slecht?
Proteaseremmers en statines samen kunnen de bloedspiegels van statines verhogen en het risico op spierletsel (myopathie) verhogen. De ernstigste vorm van myopathie, rabdomyolyse genaamd, kan de nieren beschadigen en leiden tot nierfalen, wat fataal kan zijn.
